Η μνήμη είναι εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης.  Τα έργα που παρουσιάζονται αποτελούν θραύσματα μνήμης. Λειτουργούν ως νύξεις μιας πρότερης κατάστασης. 

Σημεία - Σπαράγματα - Ευρήματα.

Καταγωγή τους αποτελεί η ανθρώπινη παρουσία: η γραμμή, η καμπύλη, ο όγκος, η κλίμακα. Καλούν το θεατή να ανασυνθέσει νοητά τον κόσμο στον οποίο αναφέρονται. Τα έργα - εικόνες των προπλασμάτων μεγεθύνονται και προβάλλονται. Το θραύσμα κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκτά πρωταρχική σημασία, αφού από «μέρος του κόσμου», γίνεται «ο κόσμος».

Χαρακτηριστική η σχετική αναφορά του Δ. Πικιώνη:

«Έκανα συχνά οδοιπορίες εξερευνώντας το ελληνικό τοπίο ανάμεσα στα τραχιά εκείνα βράχια, στο χώμα το θεοφόρο, το σπαρμένο από τα θραύσματα των αγγείων, ανάμεσα από τα χαίνοντα πηγάδια που µου μιλούσαν για τους αρχαίους κατοίκους αυτής της γης, της γης µου, εμόρφωνα τη συνείδησή της, έπλαθα την ιστορία της».

Δημήτρης Πικιώνης, 1968, Σημειώσεις για την Ελλάδα